1928 – 6ஆவது கம்யூனிஸ்ட் அகிலம்: மாஸ்கோ மாநாடு

1928 ஆம் ஆண்டின் கோடைக்காலம், மாஸ்கோவின் நெஞ்சில் புரட்சியின் நெருப்பு கொழுந்துவிட்டு எரிந்து கொண்டிருந்தது. உலகின் பல பகுதிகளிலிருந்தும் வந்திருந்த 532 கம்யூனிஸ்ட் பிரதிநிதிகள், 57 நாடுகளின் கம்யூனிஸ்ட் கட்சிகளையும், 9 சர்வதேச அமைப்புகளையும் பிரதிநிதித்துவப்படுத்தினர். இது வெறும் மாநாடு அல்ல – இது உலகப் புரட்சியின் திசையை வகுக்கும் வரலாற்று நிகழ்வு. மாநாட்டின் ஆழ்ந்த ஆய்வில், இந்தியாவின் கம்யூனிஸ்ட் இயக்கம் ஒரு முக்கிய இடத்தைப் பிடித்தது.

காலனி ஆதிக்கத்தின் கீழ் சிக்கித் தவித்த இந்தியாவில், புது விதமான போராட்டம் உருவாகிக் கொண்டிருந்தது. சட்டப்பூர்வ கம்யூனிஸ்ட் கட்சி அமைக்கும் முயற்சிகளுக்கு இணையாக, பல மாகாணங்களில் தொழிலாளர்-விவசாயிகள் கட்சிகள் உதயமாகின. குறிப்பாக வங்காளம் மற்றும் பம்பாய் மாகாணங்களில் உருவான கட்சிகள் தனித்துவமான அடையாளத்துடன் செயல்பட்டன. இவை ஆரம்பத்தில் காங்கிரசின் இடதுசாரி அமைப்புகளாகத் தோன்றி, பின்னர் தனித்து இயங்கும் சக்தியாக மாறின.

1925-27 காலகட்டத்தில் நான்கு தொழிலாளர்-விவசாயிகள் கட்சிகள் உருவாகின. இவற்றில் வங்காளம் மற்றும் பம்பாய் கட்சிகள் மட்டுமே தீவிர அரசியல் செயல்பாடுகளில் ஈடுபட்டன. ஆனால் மாநாடு ஒரு முக்கியமான குறைபாட்டையும் சுட்டிக்காட்டியது. இந்தக் கட்சிகள் இன்னமும் காங்கிரசின் நிழலிலேயே வளர்ந்து கொண்டிருந்தன. முதலாளித்துவத் தலைமையிலிருந்து முற்றிலும் விடுபட்டு, தொழிலாளி வர்க்கத்தின் தலைமையில் சுரண்டப்படும் அனைத்து மக்களையும் ஒன்றிணைக்கும் வெகுஜன புரட்சிகர இயக்கமாக அவை மாற வேண்டியிருந்தது.

மாநாட்டின் முக்கிய முடிவு தெளிவாக இருந்தது – தொழிலாளர்-விவசாயிகள் கட்சிகள் முக்கியமானவை என்றாலும், அவை கம்யூனிஸ்ட் கட்சிக்கு மாற்றாக இருக்க முடியாது. தனி கம்யூனிஸ்ட் கட்சி அமைப்பு என்பது தவிர்க்க முடியாத தேவை என்பதை மாநாடு அழுத்தமாக வலியுறுத்தியது. இவ்வாறு 1928 மாஸ்கோ மாநாடு, இந்திய கம்யூனிஸ்ட் இயக்கத்தின் வளர்ச்சிப் பாதையில் ஒரு தெளிவான திசையை வகுத்தது – தொழிலாளர் வர்க்கத்தின் சுயாதீன அரசியல் சக்தியாக, தனித்துவமான கம்யூனிஸ்ட் கட்சியை உருவாக்குவதே அடுத்த இலக்கு.